Noong taong 1999, kung saan ako ay apat na taong gulang na, ay napagdesisyunan ng aking mga magulang na tumira muna kami sa San Juan Batangas. Lugar kung saan nanggaling ang aking butihing ama. Dalawang taon din kami namalagi doon at sa loob ng dalawang taon na iyon doon na ako unti unting nagkaroon ng malay sa mundo. Gusto ko lagi noon na madami akong kalaro palagi, pero inaaway ko naman lagi ang mga nagiging kalaro ko noon at kapag dumating naman sa puntong ako naman ang inaaway at kapag umiyak na ako, ay pupuntahan ako ng paborito kong aso at babatukin yung mga umaway sa akin.
Isa sa mga paborito kong lugar at naging parte na ng buhay ko noon ang San Juan Batangas. Ito ay dahil bukod sa fresh na fresh ang simoy ng hangin dito ay maganda pa ang tanawin. Puro mga kulay berde ang makikita, na talaga namang nakakaakit ng mga mata. Mahilig din ako noon maglaro sa mga puno at magtanim ng mga bulaklak.
Taong 2001,kung saan ako ay anim na taong gulang na, ay bumalik na kami sa San Pablo para sa pagpasok ko ng kindergarten. unang tatlong araw ko ng pagpasok, ay lagi akong pumapalahaw ng iyak, kapag iniiwanan na ako ng mama ko sa school, kahit na alam ko namang babalik din siya, pagdating ng recess hanggang sa mag uwian.
Taong 2002 nang tumuntong naman ako ng unang baitang sa San Crispin Elementary School. Kabilang ako sa sectio A, ngunit pagdating ko ng ikalawang baitang noong 2003,ay nagpalipat ako sa section B. Ito ay dahil natakot ako sa guro, dahil mataray.
Noong 2004 nanan ako ay nasa ikatlong baitang na ng pag aaral. Naaksidente ang papa ko sa pagtatrabaho sa Sta. Filomena. Nagtatrabaho siya roon bilang welder, nang biglang aksidenteng nadulas siya sa may ikalawang palapag, kaya nahulog siya at dinala sa San Pablo Community General Hospital. Noon din napag alaman kong naaksidente na din pala siya noong hindi pa ako ipinapanganak. Sa San Ignacio siya naaksidente, sa paggagawa ng isang pabrika roon. Pumatak sa ulo niya yung bakal sa itaas, kaya 50-50 na siya noong dalhin sa Philippine General Hospital. Lumaban siya noon sa kamatayan, kaya malaki ang utang na loob ko sa kanya, dahil kung hindi siya noon lumaban ay wala sana ako dito sa mundo.
Taong 2006, ako ay nasa ikalimang baitang na ng pag aaral. Dalawang beses ako napaaway noon, dahil pikon ako, pero pag dumating na ang aming teacher sobrang takot ako, kaya ako ay umiiyak. Ito ay dahil para ako ang kampihan ng aming guro at hindi iyong kaklase ko. Noon ko din nadiskubre ang hilig ko sa mga puno at halaman, dala marahil noong bata pa ako. Naging pangarap ko tuloy noon ang maging isang nature photographer.
Taong 2008, naman ng makapag tapos ako ng pag aaral sa elementarya. Malungkot ako noon dahil magkaka hiwa-hiwalay na kami ng mga kaklase ko at kasabay noon masaya din naman ako, dahil natapos na ang isang chapter ng buhay ko, para bigyang daan ang magsisimulang panibagong chapter ng buhay ko, sa high school.
Nang pumasok ako bilang first year high school, ay sa Col.Lauro D. Dizon Memorial High School ko napiling mag aral. Noong unang araw ko ay sobrang kinakabahan ako at excited din. Sa section D ako napabilang noon at nagkaroon agad ako ng mga kaibigan. Mababait sila at masayahin din tulad ko. Mabait din ang naging adviser ko. Nang mga panahon ding ito,nang malaman ng aming pamilya ang sakit sa baga ng aking lolo. Pinagamot namin siya at binigyan din siya ng mga medication. itong mga panahon ding ito nang maranasan ko ang paglaban sa mga quiz bee at sa iba pang activity. Nang dumating ang bigayan ng card ay malungkot ako.
Taong 2009, isa sa dahilan kung bakit malungkot ako, ay dahil nalaman kong iba na ang seksyon ko.Bagong mga kaklase na naman, panibago din na pakikisama at iniisip ko baka masasama ang ugali nila.Hannang sa tumagal ako sa seksyon na iyon at doon ko nalaman na mababait naman pala sila at doon ko din nakilala ang best friend ko na si Princess Jhoise Liu. Magkapareho kami sa maraming bagay at mapagkakatiwalaan siya, kaya kami nagkasundo.Iisa din ang aming gusto at ito ay ang maging nature photographer o kaya ay tourism.
Taong 2010, laking tuwa ko noon, dahil sectin B pa din ako. Sa panahong ito, madaming mga bagay akong hindi malilimutan, dahil nang mga panahong ito nasubukan ang tatag ng frienship namin ni Princess. Madaming mapapait at magandang alaala sa akin ang panahong ito. Hindi ko muna inisip ang pag boboyfriend. Nang mag bigayan na ng card, ay sobrang lungkot ko. Ito ay dahil nalaman kong sa ibang seksyon na namanako mapapabilang, sa darating na pasukan. Kaya ang lungkot ng mga natitira kong araw, bago magpasukan. Bagong makakasalamuha na naman.
Taong 2011, fourth year high school na ako at napabilang ako sa seksyon A . Naging maayos at masaya naman pala silang maging classmates. Dito ko kasi naranasanang paggala ng gabi at kung anu anonn klaseng kasiyahan.Sa taong ito, maraming bagay din ang hindi ko malilimutan. Isa na dito ay ang pagkamatay ng lolo ko, na nag alaga sa akin noong bata pa ako. Sobrang nakakalungkot ng pangyayaring iyon sa kanya. Hanngang ngayon, hindi ko pa din iyon tanggap. Bukod doon, sa taon ding ito ko nakilala ang guro na talagang nakaka inspire. Ito ay dahil sa kanyang kabutihan sa amin, bilang pangalawang magulang namin ng mga kaklase ko.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento